eþikler diyorum ayaklarýmýzýn kalemimidir bu eþikler eþik olsaydým,ne yazardým acaba ve Ýnsan koþulsuz kendinin annesidir artýk biliyorum þimdi ruhumun pencerelerine bir kuþ konuyor çýrpýndýðý yerlerden tanýyorum onu o da týpký benim gibi ben nasýl mýyým ben azgýn bir hiç gibiyim
yürüyorum,yol epey güzel duruyorum,bekliyorum neyi kimi ne olduðunu bilmeden beklemek çok ecel sahi yürümek durmayý özlemek midir bilmiyorum cevabý koþanlara býrakýyorum
"bir kadýn vardý"diyorum susarak düþünce güler gülünce aðlardý bir kadýn vardý yaðmur yaðýnca þemsiye açmaz,duþtan çýkýnca saçlarýný kurutmadan duramazdý bir kadýn vardý o kadýn kimdi o artýk ben deðilimdi
bir kadýn vardý,kavun kabuklarýný tuza batýrýp yemeyi severdi çarþamba günleri bir film izler pazar günleri bisiklet sürerdi bir kadýn vardý onu bir yerden tanýyorumdu saçlarý omuzlarýndan aþaðý sarkar burnunda retro bir hýzma parlardý bir kadýn vardý,yoktu bir kadýn ben hep yok muydum ki oysa ne korkunç bir inatla yaþýyordum hâlâ
belki de zeytini çekirdeðiyle yemeyi özlemiþimdir bilmiyorumdu Ýyi de ben artýk zeytin yemeyi de sevmem ki fakat siz bunu nereden bileceksiniz deðil mi
kapý çalýyor ihtiyar bir sene gibi kalkýyorum yerimden Ýyi de benim hiç komþum da yok ki zaten kapý çalmýyormuþ meðer karla karýþýk yaðmur baþlamýþ bu rezil takýrtý da ondanmýþ
su kaynadý,soba çok sýcak evimin merdiveni yok bahçede kurumuþ elma aðacý var ve koltuðun üzerinde bir battaniye gençliðimi de döktüm iyice öylece oturuyorum kendimle radyoda bir þarký çalýyor sobanýn üzerinde hâlâ o demlik ben bir kilimin üzerindeyim gibi tavan biraz kirlice akmýþ bu kýþ çok çetin geçiyor belli ellerime bakýyorum ben yine nereye koyacaðýmý bilemediðim þu kahrolasý ellerime öylece kucaðýmda duruyorlar niye hep benimle yalnýz insan diyorum yalnýz insan ellerini nereye koyacaðýný bilemezmiþ haksýz mýyým sizce
anneanneme sormuþtum çok zaman önce "dedem sana hiç çiçek aldý mý?"diye "aldý elbet,almaz olur mu hiç" demiþti bana bana aldýðý bütün entariler "çiçekliydi" mesela gülümsedim ona þu an öylece kafamý çevirdim arkaya mutfak tezgahýndaki bulaþýklarý öylece býrakýp uyuyor anaanem biliyor çünkü onun kapýsýný sabah olunca kimseler çalmayacak mahcup olacaðý birisi bile yoktu hayatýnda çünkü anaannem artýk þu mezarda
ve ben þimdi patisi yanmýþ bir kedi gibi kaldým dünyada yüzü kömür karasý nice varlýkla
my
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.