Memleket sevgili tutkudan öte.
Bülbüller ötüyor Reþadiye’de
Doyumsuz hamaset katýlmýþ süte
Hasretim tütüyor Reþadiye’de
Senden ayrýlalý yüzüm gülmedi
Kör talihe kýlýç çaldým ölmedi
Sitemim var Ankara’ya bilmedi
Bir nesil bitiyor Reþadiye’de
Bunca kahýr, bunca çile baþýmda
Ayaðým kapanda, hile baþýmda
Baþ olmaktan uzak bile baþýmda!
Bir bu dert yetiyor Reþadiye’de.
Bacamýz var tandýr yanýp tütmüyor
Horozumuz tavuk olmuþ ötmüyor
Artýk anlamaya gücüm yetmiyor
Dost hüzün satýyor Reþadiye’de
Ah Ýstanbul yetim yurdu, arpalýk
Bakýyoruz iþte hep alýk alýk
Bugünler hüzünlü, yarýn bulanýk
Sevdiðim yatýyor Reþadiye’de
Ey! güneþin oðlu, ayýn torunu
Zamana ok atan bayýn torunu
Þu uykucu asrýn sayýn torunu
Güneþler batýyor Reþadiye’de
Zülfikar Yapar Kaleli