Sarmaşık Güller

Bir de rüzgarýn boðazýnda yerleþen
yaðmurlar yaðardý þehre.
Eski bir avlusu olurdu oturduðumuz evin
Kapýsýnda sarmaþýk güller.
Üst üste dizilen reçel kavanozlarýndan viþne tadýnda lekeler kalýrdý
yanaklarýmda..
Ben anlamazdým,
Küçük ellerimle iþaret eder,
Ninemin avuç içlerini sorardým anneme!
Annem ki, kýrýþýk anlýndan geçenleri bilirdi de,
Kirpiklerinden düþen yaðmurun sesinden geçerdi gece..
Sokaða dökülen sonbahar hüznü o.
Cemre düþecek, derdi..
Biri topraða,
Diðeri suya,
Sonra insanlýða ..
Bekliyorum ...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: