Gamzendeki mezarlık
Insan,ölümü görüp hissettiðinde tövbe eder secdeye kapanarak.
Insan,ölümünü gördüðü yerdelerde,kaçar her þeyi geride býrakarak.
(sen benim ölümümdün)
Gözlerin cennet bahçeleri gibiydi,ölümsüzlüðün þehriydi.
Gözlerinde yaþam vardý senin ,ben yaþamak istemiþtim.
Tüm gidiþlerine raðmen ben hep geldim.
Gitme derlerdi bana "bir insan nasýl bu kadar aþýk olabilir ölüme."
"Ben ölmekten korkuyorum,yaþamak için gidiyorum.
Siz hiç baktýnýz mý onun gözlerine?"
"onun gözlerinde yaþamak var,onun gözleri meydan okuyor ölüme!" derdim.
Senin gözlerine bakýnca ölüm mü var? Derdim.
Senin gözlerin uzaklaþtýkça ölümle katlanýrdý derdim.
Inanmak istemedim adýný ölüm koyanlara.
Su nasýl ölüm olabilirdi çölde susuz kalanlara?
Birde gülüþlerin vardý, nasýlda yaþam isteði serpiyordu içime.
"Gözlerine bakmadýysanýz hiç mi denk gelmediniz gülüþlerine?"
"Gülüþlerine þahit olduðumuzdan gitme." derlerdi.
Ama neden? Siz yaþamak istediðinizde göç etmezmisiniz yaþanýlacak yerlere?
Beni hapsettiler gözlerinden ve gülüþlerinden uzak bir þehre.
Ölmüþ gibi oluyordum her nefesimde.
"ALLAH’IM taþlar yaðdýr, ebabiller cehennemden çaldýklarý közleri koysun her birinin yüreðine."
Diye beddua ederdim her nefesimde.
Öldüm!
Sen benim ölümümdün!
Beni sen öldürdün!
Gamzendeki mezarlýðý gösterdiler bana beddularýmla öldüklerinde.
(Yaþamak buydu iþte, yaþarken ölmek...)
(Kopuk kopuk kopuk...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.