Büyüdüğümü sandığınızda

Büyüdüðümü sandýðýnýzda oysa daha çocuktum.
Elimi býraktýðýnýzda 18 yaþýmda,daha yürüyemiyordum.
Küçücük ruhumla,koskocaman bedeni mi taþýyamýyordum.
Ben hâlâ çocuðum,büyümekten korkuyorum.
Kim boðuþacak küçük bir ruhla, bu büyük dünyayla.
Kim sýrtlayacak küçük bir keseyle,bütün bu acý ve kederleri,
Babadan kalan bu üzüntü ve hüzünleri.
Ben o kadar cesaretli deðilim,daha çocuðum.
Korkak,ürkek,tedirgin,sýska bir çocuðum.
Ceplerinizde tanýdýðýnýz sorumluluklarý taþýyamayacak kadar çocuðum.
Bir savaþçý olamayacak kadar çocuk kaldým.
Her gün binlerce çocuðu katleden dünyaya süngümü kavrayamayacak
Kadar güçsüz ve sýskayým.
Ben bir çocuðum daha,
susmalýyým,sessizce oturmalýyým
Evin bir köþesinde.
Çünkü kara elli cellatlar canlarýný alýrlarmýþ yaramaz çocuklarýn
Evin her köþesinde.
Oysa ben yaramaz deðildim,
Evin bir köþesinde oturup akþama kadar babamýn iþten dönmesini beklerdim.
Annemin yaptýðý yemeklerin sarhoþ edici kokusunu içime çekerdim.
Babaannemin beni kahraman yaptýðý masallarý dinlerdim.
Ama yaramaz deðildim,
Çünkü hep korktum o kara elli cellatlardan büyümeden canýmý alacaklar diye.
Aslýnda inanmazdým onlara, ta ki bir gün radyoda duyduðum
Çocuk çýðlýklarý içimi ürpertene kadar.
Hissediyordum saçýný baþýný yolan anneler,
Göz yaþlarýný saklamak için boynunu büken babalar.
Küçücük bir radyodan yükseliyordu bu koskocaman çýðlýklar.
O günden sonra hep çocuk kaldým,
Korkak,ürkek,tedirgin,sýska bir çocuk olarak yaþlandým.
Eðer büyümüþ olsaydým kabuslarým da gördüðüm o cellatlarýn
Canýný alýrdým.
Büyüdüðümü sandýðýnýzda oysa daha çok çocuklaþtým.
23.01.20

Sosyal Medyada Paylaşın: