*O gündü, Acýlarýn kahýra Gülümsemenin daha büyük Ama alemet-i fakira sözlerine vedaya.
Ýnsan anlamalý, Üzülmenin ne kadar, Ýyi bir þey olduðunu. O yastýðýn altýnda benim gazetem.
O gazetenin altýnda da, Benim köþe yazým vardý. Siz sannediyor musunuz? Bunu kýza veya evlilik çaðý gelmiþ, Bekar bir bayana yazdýðýmý. Siz bilir misiniz? Benim en sevdiðim insanýn, Kim olduðunu? Benim annennemdi. 6 sene oldu tam.
O günden sonra hep bir tarafým eksik, Çünkü kerpiçten yapýlmýþ toprak evi vardý, Dünyanýn bütün saraylarýnda bedel. Çünkü ailedeki herkes göçüp giden annenneme aðlardý.
Dedem kýzýyordu gelmiyorlar diye. Kavga ettikleri yoktu dedem annenemin. Evlatlarý yoktu. Bide üst düzey konuma gelmiþ.
Gelenlerden bazýlarý onlarý, Küçümser gözle bakarak, Sende onlar gibi olacaksýn Gelme buralara diye kýzardý.
Sesimi çýkarmaz ne derlerse Yapardým. Annennem bunlarý bana anlatýrdý. Sadece namaz kýldýðým için.
Sonra dedemde baþladý. Annennem terlerdi baþlardý, Bizim teyzeler sosyete aðzýyla Aðlatýrlardý.
Ben gider dizinin yanýna, Kara lastikli günleri unutmuþlar derdim. Dedemi de aðlatýrlardý. Ben dedeme ve annenneme kimsenin kötü bir söz söylediðini duymadým.
Mustafa Uysal Araþtýrmacý-Yazar 09/02/2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
uysal mustafa Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.