Eve Dönüş

Burada geçti iþte onaltý yýlým, tüm hayatým...
Eflatun denizde, turuncu gölde akþam olurken,
Odamda oturup çýplak aðaç karaltýlarýný seyrettim
Ýçimde diken gibi büyüyen bir yalnýzlýk varken.
Ve ben buranýn yazýný yaþadým,
Kýþýný, ilkbaharýný, sonbaharýný.
Bir yokuþ vardý, aþaðýsý kýþken yukarýsý bahar
Ve aþaðýda yaðmur yaðarken, yukarýda çocuklar oynar.

Bir orman vardý, göðe karýþýr yeþili...
Ne zaman kenarýndan geçsem çürük yaprak kokar korku korku.
Bir yeþil ki gök kadar mavi
Ve deniz eflatunken gök turuncu,
Her aðacý ile benden uzakta dururdu.
Karþýdaki burunda ýþýklar yanýnca
Bilirdim ki, göldeki köprü daha bir eðri
Ve uzanmaz artýk hiçbir þeye insanýn elleri.

Çocuklar gider artýk, bir gölgeleri kalýr.
Parktaki sesleri hala uçurumda yankýlanýr.
Bir tren kaplar birden tüm gölün kýyýsýný,
Düdük çalarak selamlar parktaki gölge çocuklarý.
Artýk ýþýk ýþýk Çekmece Gölü’nün ayna sularý.
Nedense soðuðu bir baþka oluyor buralarýn
Belki de soðuk deðil, yalnýzlýk üþütüyor beni,
Bir de geçmiþte kalmýþ birinin özlemi...

Ýþte böyle. Artýk anlýyorsunuzdur beni.
Biliyorsunuzdur lavanta kokulu rüzgârlarýn getirdiði
Burcu burcu kokan gençlik heveslerimi.
Herþeyi öðrendiniz. Bize götüreyim sizi þimdi de.
Her gelen otobüsün kapýlarý açýlýr burada. Ýnmelisiniz, son durak.
Evimiz güzel, hem de þehre çok uzak.
Burada geçti dediðim gibi çocukluðum.
Duraðýn karþýsýnda, þu yeþil bahçe kapýsýnýn ardýnda.

Açýn kapýyý girin içeri, haydi. Bilmenizi isterim ki
Ýçerde yalnýz sevgi var, gül ve kedi.
Tertemiz çarþaflý bir yatak, bir kadýn ve hep küçük kalacak o kýz
Sizi kapýda karþýlar küçük kýzýn oryantal gözleri,
Bir de dedim ya, geçmiþte kalmýþ birinin özlemi.
Ve o eksikliði hissettirir size, yediðiniz her akþam yemeði.

Çekinmeyin, haydi girin içeri. Gölgeler rahatsýz etmesin sizi.
Onlar sadece birer hayal bana geri getiren geçmiþ günleri.
Bütün gölgelerin biraz gariptir gözleri,
Geçmiþten bakarlar çünkü bugüne gizli gizli.
Hayýr, korkmayýn dedim ya, onlar benim hayallerim.
Bizim çocuklar iþte, çocukluk arkadaþlarým benim.

Þu aðlayan Cüneyt. Yanýndaki Tansel. Aldýrmayýn, o hep güler böyle.
Ersun ve Özlem, birbirlerini seviyorlar. Hep evlenmeyi düþlerler...
Ve Sibel. Yine bir þeyler anlatýyor Ayper’e.
Þu Gürcan olmalý. Oya ve Nil yanýndakiler.
En çok þunu seviyorum, bakýn: Adý Cengiz.
Onlar yokken burasý çok sessiz, bilemezsiniz.

Sizi görmezler, siz onlarý görseniz de,
Evet, hep böyle gürültücüdürler.
Size aldýrmazlar, siz onlarý sevseniz de.
Bakmayýn bu hallerine, hepsi büyüdüler.
Þimdi hepsinin deðiþti bu çocukluk yüzleri.
Korktular kaçtýlar iþte. Hep bu rüzgâr!
Öyle kalabalýk ki lavanta kokularý ve çocukluk sesleriyle...
Haydi durmayalým, içeri girelim. Üþüyeceðiz biz de.

Çantanýzý býrakýn merdivenin baþýna
Býrakýn ki, iki kere çýkarýn eve gelmenin tadýný
Daha sonra çantayý odaya çýkardýðýnýzda.
Bahçeyi gördünüz, gülleri de. Her ikindi baharda
Biz çay içeriz o güllerle hanýmellerinin altýnda
Ve kýþýn hep özleriz o durgun bahar havasýný
Otururken sýcacýk bir odada, sýmsýký kapalý kepenklerin ardýnda
Dinleriz kýþ rüzgârýnýn aðaçlara anlattýðýný.

Sanýrým hepsi bu. Okuldan çýkýp da yollara düþtüðümde,
Evimiz canlanýr gözlerimin önünde.
Geçmiþten bir þeyler takýlý kalmýþtýr her köþesine.
Beni kapýda karþýlar her eve dönüþümde,
Tertemiz çarþaflý bir yatak, bir kadýn ve hep küçük kalacak o kýz.
Sevgi, gül ve kedi.
Bir de geçmiþte kalmýþ birinin özlemi...

Duygu Günkut
Sosyal Medyada Paylaşın: