Zamanın Esareti

Öyle yorgunum ki,
Ellerimle tutunamýyorum geleceðe.
Vurgun yemiþ gibi zamanýn derinliklerinde,
Çýrpýndýkça boðuluyorum.

Ruhumu esir alan zaman,
Bedenimi de vuruyor.
Ah aynalar!
Ne çok þey gördünüz bana dair.
Beni de vurdu o zaman.
Bir bardak çay samimiyeti,
Bir fincan kahvenin hatýrý aranýr oldu.

Nedensiz korkular peyledi yüreðimde,
Bir güvercin gibi ürkek ürkek yürüyorum þehirlerde.
Ne mutluluðu yaþayabildim,
Ne de acýyý.

Öyle belirsiz ki herþey,
Ne dünü hatýrlaya biliyorum?
Ne de geleceði görebiliyorum.

Üç zaman dilimi varmýþ,
Doðduk,
Yaþaþýyoruz,
Ve ölüm...

Ne çok þey kaybetmiþiz hayata dair,
Sevmek de yetmiyormuþ kavuþmak için,
Bir dostun merhabasý,
Hatta vedasý bile mutlulukmuþ.

Hayata dair güzel olan ne varsa kayboldu,
Yýrtýlmýþ bir öykü gibi sayfalarýný arýyor.
Hayat denilen gemi,
Yükünü boþaltacak bir liman bulamýyor.

Ey üzerimde dolaþan kara bulut!
Ruhumda kopan fýrtýnalar inat,
Döndükçe dönüyorsun üzerimde.

Fazlaya dair ne varsa bitti,
Ecel gibiydi sanki yaþanan onca þey,
Sonbahar kýþ derken,
Bir bahar müjdesi yaþanacak mý gelecekte.
Her gün düþ, her gün rüya,
Uyanabilecek miyim bu esaretten.
Sosyal Medyada Paylaşın: