Bu saðanak yaðmur, senin aþkýna
Ve þu deli rüzgâr, gönlümün fýrtýnasý;
Ýçim, dýþým tek isyan, kentin daðdaðasýna;
Bakýþlarým, serkeþçe kamasýný çekmiþ,
Tam vurmak üzereyken gündemin sultasýna,
Bir fayton yanaþýyor, ruhumun sen tarafýna.
Dörtlü koþulmuþ da dörtnala hazýr,
Körüðünden el sallýyor düþlerimin ecesi;
Beyazlar giyinmiþ,
Duruþunda hep ayný melal...
Yýldýrýmlar çakmakta, gökler gürlemekteyken
Güneyinden yýrtýlýyor bir Ýstanbul gecesi;
Ürperiyor, kendime geliyorum;
Yüzümde, azgýn dalgalarýn kýrbacý,
Söz yerini bulsun diye sesleniyorum:
- Dehle atlarýný da yürü git arabacý !..
Biraz önce, kama dediðimde, aklýma düþtü:
Nicedir belimde taþýdýðým þey,
Kaç bahadýr elinden süzüle gelmiþ,
Kaþgar çeliðinden oluklu hançer;
Kabzasýnda, firuze kakmalar var ki,
Gözlerine benzer!..
O üstümde ya,
Düze inmiþ efeler gibi geziyorum sahilde;
Kýzkulesi’yle dertleþerek,
Puslu bir mazinin yanýma verdiði,
Öðrenilmiþ çaresizliklerle yüzleþerek,
Derinlemesine yürüdüðümü kimselere sezdirmeden,
Yaðmurun tüm hýncýný direncime katýyorum;
Karþýma çýkarsýn da belki veririm diye,
Yakama taktýðým o beyaz karanfili,
Çaka Bey töresince, denize atýyorum.
Üsküdar’da, Þemsipaþa’da,
Kuþlarýn konmadýðý bir cami var;
Sýrtýmý, boðaza nâzýr duvarlarýna verip,
Karþý kýyýlardaki Dolmabahçe Sarayý’nýn,
Sularý büyüleyen rüyâsýný gözlüyorum.
Ölesiye ýslanmýþ berduþun teki,
Yanýma yaklaþýyor, kýrk yýllýk ahbap sanki,
Ayak üstü konuþuyoruz, saçma-sapan;
Koynundan çýkardýðý Amasya elmasýný,
Yaðmurla yýkayýp ye dercesine,
Büyük bir özveriyle ellerime býrakýyor;
O’nun, aðýr-çekim uzaklaþmasýný izliyorum...
Bu yaðmur,
Koca bir kenti olduðu kadar
Ruhumu da temizleyip arýndýrmakta
Ve bu elma,
Bana tâzeliðini hatýrlatmakta:
Yanaklarýný,
Kirazlarý kýskandýran dudaklarýný,
Onlara, özenle, ustalýkla yerleþtirdiðin
Ýçimi titreten, yürekten çaðrýlarýný...
Seni çok, ama çok özlüyorum.
Bu elma var ya bu elma !...?
Uzun emel örsünde kan sýçrar da yüzünden,
Çaðrýþýmlarla yüklü hal dilinden ötesi,
Neler anlatýr bilsen, misket emsal özünden !?
Mâverâdan seslenir, var da bir hikâyesi...
Çameli’nden hiç dýþarý çýkmamýþ,
Yörenin emektar Ormancýsý,
Evrenin merkezi, belki de kendisi,
Ýlçenin kalender Kýsmet Amca’sý,
Evinin o küçücük bahçesinde,
Gözü gibi baktýðý tek aðacýnýn,
Dünyada, eþi benzeri bulunmayan,
Yemiþi zannederdi...
Dostlarýna övünç kaynaðýydý,
Konuklarýna, en onurlu ikrâmý;
Tadýnda umutlar vardý, günler, güneþler,
Dertlilere derman þifâlar vardý;
Kabýna sýðmayan hoyrat sevinçler,
Ýnsana güç katan kývançlar vardý;
Tanrý’dan kuluna bir imtiyazdý;
Bahtýn armaðaný, kudret helvasý;
Adýný bile kendi koymuþtu,
Baldan tatlýydý O’nun, "þeker elmasý".
Ahh Kýsmet Amca, ahh !
Bu elmanýn, senden sakladýklarýný çözebilseydin,
Ölürdün billah !
Kök salarken can suyunu sevdâsýndan aldýðýný,
Daðlar delen bir balyozun minnetiyle yandýðýný,
Domurcuk verirken bile yýldýzlarý andýðýný
Bilebilseydin eðer,
Hasedinden, o aðacý yerinden söker
Salkýmsaçak yakardýn,
Ya da,
Þu yalan dünyaya, senden bir kazýk olsun diye,
Çameli’nin meydanýna çakardýn !..
Elma deyip geçmemeli Güzelim !
Bir türlü yemeðe kýyamýyorum;
Sana vermek istiyorum, yanýmda yoksun !
Onu da, onu da denize atýyorum.
Bu saðanak yaðmur, senin aþkýna !
Çýldýran rüzgâr deðil, gönlümün fýrtýnasý
Ve ben, sýrýlsýklam, sevdâdan yana,
Þu anda nasýlsam, olduðum gibi,
Ýþte öylesine, tutkunum sana !..
YUSUF BÝLGE