HAVZA ŞEHRENGİZİ

Orta Karadeniz’in þirin bir diyarýsýn
Yiðidin harman yeri, asalet miyarýsýn
Malazgirt Zaferi’yle Türk’e açýlmýþ kapýn
Sabýr tuðlalarýyla yükselmiþ kutlu yapýn
Hititlerden bugüne neler görmüþsün neler...
Anlatsan dertlerini her biri yürek deler
Hürriyeti kuþandýn, düþmana kök söktürdün
O mukaddes öfkenle, zalime diz çöktürdün
Esaret zincirini daðýttýn, parçaladýn
Kadim papirüslere yazýldý ulu adýn
Sen ki Samsun þehrinin kulaðýsýn, gözüsün
Dik ve diri durmanýn sembolüsün, özüsün
Topraðýn bereketli, yakuttur taþýn senin
Ýntizarýn nemidir, gözünde yaþýn senin
Yataðýna sýðmayan coþkun bir nehirsin sen
Ata’nýn yadigârý, tarihî þehirsin sen
Þehitlerin kanýyla karýlmýþsýn sen Havza!...
Kan kýrmýzý bayraða sarýlmýþsýn sen Havza!...

Anadolu pusluydu, görülmezdi dumandan
Samsun’u teþrif etti o cengâver kumandan
Uzaktan gelen yolcu ayak bastý karaya
Dindirdi acýlarý, merhem oldu yaraya
Kucak açmýþtý Havza, yiðitlerin hasýna
Engelleri kaldýrdý, yol verdi Ata’sýna
Unutmak mümkün deðil Havza Genelgesini
Hiçbir güneþ örtemez yiðidin gölgesini
Ýlk ulusal genelge, milleti uyandýrdý
Ýstiklâl Savaþý’nda zafere inandýrdý
Ketumsun düþmanýna, sýrlarýný gizlersin
Kutlu misafirinin yollarýný gözlersin
Þimdi mâziye bakýp o günleri anarsýn
Hüzün çöker daðlara, hasret içre yanarsýn
Ferhat’a nazlý Þirin, Mecnun’a Leylâ’sýn sen
Zulmetin koyaðýnda dupduru aylasýn sen
Mavi gözlü yiðide vurulmuþsun sen Havza!...
Özgürlüðün peþinde yorulmuþsun sen Havza!...

Þanlý tarihimizin gergefinde nakýþsýn
Zafere giden yolda uhrevî bir (b)akýþsýn
Havza’da yakýlmýþtýr kurtuluþ meþalesi
Geceyi aydýnlatmýþ özgürlüðün halesi
Sözler tarif edemez efsunkâr cemalini
On yýllardýr özlersin Mustafa Kemal’ini
Tarihin izleri var; topraðýnda, taþýnda
Ne deðirmenler döner o efkârlý baþýnda
Teselli dindiremez hasretin melâlini
Yerlere düþürmedin þerefli hilâlini
Bu dünya gurbetinde yegâne muradýmsýn
Zafere giden yolda devasa bir adýmsýn
Gönül saraylarýnýn beklenen han’ý sensin
Karanlýk gecelerin gül yüzlü tan’ý sensin
Yüzün güleçtir senin, candan özge yârsin sen
Âþýklarýn gönlünde hicapsýn sen, arsýn sen
Vefayý unutana darýlmýþsýn sen Havza!...
Hasretten þerha þerha yarýlmýþsýn sen Havza!...

O heybetli daðlarýn yeþillerle bezeli
Sevgin yüreklerdedir; ebedî ve ezeli
Bitmeyen acýlara þahittir Mahmur Daðý
Hürriyet gelin oldu, bitti esaret çaðý
Kara tren yol alýr, yollara âþýk gibi
Ýstasyon binasýnda hüzün sarmaþýk gibi
O gün bugün maðrursun, yýllar geçti aradan
Büyülü güzelliði sana vermiþ Yaradan
Yeþil ne de yakýþmýþ yamacýna, düzüne
En zor zamanda bile sadýk kaldýn (s)özüne
Zamanýn aynasýnda sokaklar dile gelir
Hüzünlenir türküler, naðmeler tele gelir
Kadim caddelerinde tarihin nabzý atar
Güneþ ufka gizlenir, doðmak üzere batar
Gök mavisi düþlere dalýp da gidensin sen
Üstünde yaþayaný, bahtiyar edensin sen
Gönül sarayýmýza kurulmuþsun sen Havza!...
Hasretle beklemekten yorulmuþsun sen Havza!...

Rayihalar saçýlýr topraðýndan, taþýndan
Ne hadiseler geçti o sevdalý baþýndan
Havza Ýmareti’nde doymuþtur ne karýnlar
Bugünden daha aydýn olacaktýr yarýnlar
Kadim Atatürk Evi, zamana meydan okur
Genç kýzlar köylerinde ipekten halý dokur
Lerdüge Tümülüsü þehrin eski tanýðý
Tren istasyonunda hasret yürek yanýðý
Meþhur kaplýcalarý davet eyler þifaya
Havza’da kavuþursun bir ömürlük sefaya
Aþkýnla yanan ateþ, bir daha sönmeyecek
Kaleköy’ünde bayrak, gönderden inmeyecek
Burda dostluk kalplere ilmek ilmek dokunur
"Havza" diye yazýlýr, "sevgi" diye okunur
Zifiri karanlýkta yanan bir çýrasýn sen
Bu dünya var oldukça ayakta durasýn sen
Sevdalý gönüllere kurulmuþsun sen Havza!...
Boz bulanýk sel idin, durulmuþsun sen Havza!..

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: