Sanki yerin altýnda dev kazanlar kaynadý, Bazý evler çökerken, bazýlarý yan yattý. Kýrýldý koca faylar, yer yerinden oynadý, Deprem denen felaket, umutlarý kararttý.
Yaðýz delikanlýlar bahar gelecek derdi, Kimi yaralý çýktý, kimisi de can verdi, Duvak örtecek kýzlar beyaz kefene girdi, Öyle acý manzara, görenleri aðlattý.
Bu büyük felakete koþtu iyi insanlar, Onlarýn gayretiyle sað çýktý nice canlar, Bilmem ne umuyordu bu birliði bozanlar, Bölücülük yapana kaçýrýlmaz fýrsattý.
Ýnsanlar ölse bile; baki kalsýn insanlýk, Ecel dediðin ne ki; ziyareti bir anlýk, Halk düþmaný olanýn istikbali karanlýk, Milletin feraseti onlarý çöpe attý.
Ýyiliðe koþanýn sen de peþine takýl, Yarýn baþa ne gelir, aciz kalýyor akýl, Bazen kurþun öldürmez, ecel olur bir çakýl, Zor günlerdeki duruþ, sanki ince sýrattý.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.