Þimdi sen sana yazdýðým o mektuplarýn hiçbirini görmeden öleceksin ya sevgilim. Ýþte bu aþk’týr yalnýzca. Þimdi sen, benden uzakta ve habersizce, kim bilir yürüyorsun belki de ellerin cebinde. Ýþte bu aþk’týr yalnýzca. Þimdi ben gecenin bir vakti seni düþünüyorsam, çaresiz isem, bir o kadar da deðilsem, bu yine aþk’týr sevgilim. Seninle ilk konuþmamýzda sana açýlmaya çalýþan ben, gözlerine dalýp gitmekten pek bir þey diyememiþtim. Oysa bir cümleni hiç unutmuyorum. "Aþk deðildir o, gelip geçici bir hevestir." demiþtin. Oysa ben seni bir deniz kabuðunun dalga sesleri gibi duyarken, yüreðimde gizli bir inci tanesi gibi taþýrken, sen hiç de farkýnda deðildin bazý þeylerin. Sen hiç de uzak deðildin bana sevgilim. Ýþte ben sevgilim. Tam da bu yüzden, aþk derim buna.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şairruhluadam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.