Bana şiir dediler

Dokuz yüz, dokuz yüz elli yaþlarýnda
Ama yaþlý denilemeyecek kadar gençti
Öyle zarifti ki, hüznünü bildirmeden
Yürüdüðü yerleri incitmemeye gayret ederek
Ama yinede titreterek yanýmdan geçti
Sýrtýna insanlýðý yük edinmiþ heybetli adam
Gemi yapmayý seçti...

Aðaçlar selam duruyor
Kerestesi olabilmek þerefini arzuluyor
Dev gibi bir yardýmcýsý var
iþini yapýyor, býkmýyor, usanmýyor...

Ben istenmediðim bir kalpten düþmüþ
Elim, ayaðým, bedenim yokken rastladým ona
Gemisi bitmek üzereydi ve davet etti
Sende gel dedi þefkatle, kurtul dedi bana...

Çok üzmüþlerdi onu etrafýndakiler
Dile kolay, geçivermiþti yýllar ve asýrlar
Nuh diyor Peygamber demiyorlardý
Bilselerdi ve uysalardý, açýlacaktý tüm sýrlar...

Sonunda patladý tufan
Yerler gökler bir emirle tutmadý artýk suyunu
Tüm okyanuslar, denizler, göller, nehirler bir oldu da
Doldurdu dünya kuyusunu...

Nuh’un gemisindekiler den ve benden baþka
Tek kurtulan olmadý o zamanda
Sular çekilene kadar toprak görmedik
Hep onu dinledik, öðrendik
Kelimelerim ve ben sonsuz bir denizde bilendik...

Þiirdim ben ve þiire el uzatmýþtý Peygamber
Hamd olsun beni var eden RABBime
Beni yaratmasaydý olurmuydu þairler...

Tüm diller, tüm ýrklar, tüm yaratýlmýþlar
Tufandan sonra Cudi daðýna indiler
Topraða ilk adýmýmý orada attým ben
Ve hep topraktan yaratýlanla taþýndým bu güne
Bana þiir dediler
BANA ÞÝÝR DEDÝLER...


27 Eylül 2017
Çarþamba
11:50


Myb


Sosyal Medyada Paylaşın: