Sonsuz deðiller hiç iniþ, çýkýþlar,
Daðdan vadilerden bir düze çýkar.
Kuru dal gül açar bitince kýþlar,
Bahar, yaza yazda, bir güze çýkar.
Hep zayýf görülen; erdemde, arda,
Dolaþýr yabancý limanda, garda,
Yelkovan dikeni hoyrat rüzgarda,
Savrulur savrulur tam öze çýkar.
Bir bozkurt ulursa, bin köpek hýrlar,
Baþ kesmeye kalkar eski satýrlar,
Yazý tura atsak saklanmýþ sýrlar,
Hemen ilk fýrsatta ön yüze çýkar.
Ýnsanlar hep insan kalamadýkça,
Özgüvenli, özgür olamadýkça,
Doðruyu arayýp bulamadýkça,
Hep yalancý lâfý bir söze çýkar.
Hem her acý biter hem saadetler,
Duldasýnda çýkar; düþler, vaatler,
Durmaz, týkýr týkýr iþler saatler,
Geceden, þafaða gündüze çýkar.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.