Hayatýmdan çok sevdim güzel, tatlý meleðim,
Neþet ettin can buldun ot bitmez bir vadide.
Ben aþklar öldürmedim anlaþýlmak dileðim,
Teksin gönül bahçemde, ey çiçeði nadide.
Benim ilk, son aþkýmsýn, unutamadým seni,
Ne aradýn ne sordun sormadým; ’neden, niçin’.
Hiç karþýlýksýz sevdim, sev de demedim beni.
Nelerden vaz geçerdim, yaþasan benim için.
Siyah beyaz yýllardan fotoðraflarýn soldu,
Yüreðimdeki sýzým süründürür öldürmez.
Mektuplarýný öptüm, viran gönlüm sis doldu,
Ruhumdaki hasretin feryad figan güldürmez.
Gülüþünle daðladýn, talan oldu baðlarým,
Özlemini çektiðim gönül yakan perisin.
Her gün seni düþünür kahrolurum aðlarým,
Býrak da benliðimi, varsýn sende erisin.
Sýð mantýk oyunlarý aklýmýzý çelmeden,
Ateþ böceði gibi kâh yanýp, kâh sönme gel.
Dýþ dünyanýn yýkýcý ýþýklarý gelmeden,
Bir yalnýzlýk sarhoþu, sayýklarken dönme gel.
Zehirli rüzgâr gibi bakan gözlerden uzak,
Yalnýz ikimiz için, yeni bir dünya kursak.
Ne gerek var çok söze gurur, kurmadan tuzak,
Yalçýn kayalar gibi aþkýn ardýnda dursak.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.