KARANLIKTAKİ ADAM

Tutunmuþ karanlýðýn kuytusuna,
Zincire vurmuþ düþüncelerini!
Dünyasýndaki esaretin
Bilinmezlikleriyle seviþiyor,
Geriye iþlettiði zamanýn
Karanlýk anaforunda…

Ne gün ýþýðýnýn vuruþunu izleye biliyor,
Karanlýða açýlan daracýk penceresinden,
Ne kendi resmini görebiliyor
Geceye çizilen çerçevede,
Ne de sönen yýldýzlarýn
Kýyamete aktýðýný…

Saðanak yaðmurlarda býraktý
Yalancý þarkýlarýný yüz üstü.
Terk etti yüreðini duygular!
Anlamsýz bakýyor gözleri
Sýnýrý belirsiz boþluða…
Ve uyanamýyor bir türlü,
Karanlýðýn derinliklerindeki düþlerinden…

Sonra kaldýrýyor baþýný,
Yeniden çiziyor yol haritasýný.
Yýldýzlarýn,
Gökyüzünü terk ediþlerinin ardýndan!
Þarkýsýný hatýrlýyor birden…
Kýrýk bir taþ plak gibi
Naðmeler yineleniyor dudaklarýnda
Cýzýrtýlý…
Gözleri yuvalarýndan fýrlamýþ,
Küfrediyor adeta yaþanýlan güne.
Sonra
Kayboluyor aniden,
Karanlýðýn küçücük kuytusunda
Ýz býrakmadan…


Sosyal Medyada Paylaşın: