BİR NİHAYET BEKLERKEN
Güz göründü Alaca gülüm!
Kahveli, sarýlý dökülürken yaprak...
Solgun takvim düþüyor ömürden.
Hoyrat esiyor hazan yeli,
Kaynýyorken yürek volkan gibi...
Ne zormuþ meðer, ne kormuþ meðer,
Sessizliðe yürüyor ayak sesleri.
Bir nihayet beklerken þehrin surlarý,
Kývrýmýndan yürüdüðüm yürek coðrafyasý,
Tufan yeri! Kederi bana,
Matemi bana, özlemi bana düþüyor...
Neden sonra anlýyorumBir ben kalmýþým
yel almaz, sel taþýmaz firaka...
Ýyi deðil Alaca gülüm,
Ýyi deðil gönül yurdum
Bir nihayet beklerken,
Kýyýsýndan yürüdüðüm yollar
Býçak sýrtý! Sýzýsý bana,
Aðýdý bana! Hasreti bana düþüyor...
Amansýz çalýyor zihnimin kapýlarý,
Böyle midir Alaca gülüm! acý acý kýrýlmak¿
Böylemi! daðýtýr zaman kendin¿
feryadý salýp yalçýn daðlara,
Adýný yazýyor suskunluðun.
Ýyi deðil alaca gülüm,
Ýyi deðil gönül yurdum...
Neden sonra anlýyorum,
Bir ben kalmýþým fikara!
Neden sonra anlýyorum
Bir ben kalmýþým arafta...!
.
. Eslem Kartal
Sosyal Medyada Paylaşın:
Albina ~hüznü nehir~ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.