HÜZÜN İKLİMİ...

Duygu mafyasýndan alacaklýyým…
Göðün mavisine b/andýðým her ölü günü
Yâd ediyorum
Düþ kýrýklarýma uzandýðým varlýðýma
Binaen susmakla mükellef bir arazým:
Aþkýn minvalinde soluksuz kaldýðým
Her acýnýn nöbetine hazýrým da
Diþimden týrnaðýmdan artan nice duygu
Günü küreyip de
Azýða aldýðým bir masal belki iklimin
Niyet ettiði rüzgâra dokunan ellerimle
Büyümeyi dilediðim…

Evrenin kâbusuna vakýf bir saðanaðým:
Hazin reçetenin kaþesinde unutulmuþluðum
Belki de töhmet altýnda kalmanýn vurgunu
Saðalttýðým hangi duygu ola ki?
Hangi yeis?
Hangi kanca?
Saf tuttuðum acýnýn mimarisi elbette
Günü ve ömrü peþkeþ ettiði sýðlýkta:
Oysaki kardýðým ne lanet
Ne de afet bildiðim
Hiç uðruna
Sevdalý kabrimde
Eziyet maðduru bir ezik çiçek.

Balta girmemiþ ormanlarýnda yalnýzlýðýn;
Derinlerde kavuþulmasý imkânsýz baharýn yaftalanmýþlýðý.
Hüzün kadar sadýk olsa keþke kâinat ve insanoðlu:
Dökümlü eteklerinde kara kuþaðýmýn
Ömre biat açýk ara farkla savrulmuþluðun da
Hazin reçetesi
Bir v/edayý bile beceremediðim gün ýþýðý
Kavururken içten içe nazýmý niyazýmý.

Mutsuzluðun ümmetinin tedirginliði
Muradýma dokunamadýðým ellerimle
Serildiðim bir kayra:
Müebbet yediðim hüzün ikliminde;
Muhbir sözcüklerde;
Halis munis bir yetim hece belki de
Göðe konuþlu varlýðýma atýfta bulunan
Dokunulmazlýðý mutsuzluðun
Bir itiraf adeta içimdeki yetim þiire…

Yetemediðim kadar yandýðým;
Yermediðim kadar kimseleri,
Kendimi kandýrdýðým
Bir bulutun nezdinde
Bir çiy damlasýndan hallice:
Rabbim tek sýrdaþým
Göðün kývrýmlarýnda sür-git hezeyan
Sanrýlarda muhabbet ehli bir efkâr
Mavi turnanýn yüreðinde bir kor hece:
Unutulmuþluðum kadar unutabilseydim keþke.

Her yarýðý;
Her asýk çehrede
Süzülen bir damla yaþ kadar kýymete binmekse
Araf’ta kaldýðým o tek hücreli þiir:
Saf tuttuðum her rengi hibe ettiðim kabrimde
Olmazýn oluru bir hece sýðýndýðým düþ meclisinde
Ömürlük cefadan elimi çeksem keþke
Vereceðim son nefeste.


Sosyal Medyada Paylaşın: