Adalet, kimseler bilmez dilimden,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi.
Hep aklýselimsen anla halimden,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi.
Yokluðunda, yanan ocaðým söndü,
Ne gözyaþým dindi ne öfkem dindi,
Çok güzel düþlerim kâbusa döndü,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi
Hazan rüzgârlarý dinmez baþýmda,
Kalbim sýkýþýyor, sýzým döþümde,
Sensiz de býrakma kara kýþýmda,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi.
Ýçimde, çok büyük ümitsizlik var,
Endiþem yersizse varlýðýn savar,
Yaslý gözlerimde yeþersin bahar,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi.
Yokluk veya varlýk; azlýk, çokluðun,
Sözü dahi olmaz; açlýk, tokluðun,
Yeri dolmaz olan, senin yokluðun,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi.
Neden uzak durdun? Yaklaþ yanýma,
Yeter dokunuyor herþey kanýma,
Hemen, okumadan zalim canýma,
Çýkagel, mevsimsiz ilkbahar gibi.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.