Sonbahar Gelince

Sonbahar gelince aklýma, göçmen kuþlar gelir, soðuk rüzgarlar gelir, sýcacýk evler ve sobalar gelir.
Sonbahar gelince aklýma, üþüten insanlar gelir, bir battaniyeye sarýlýp ýsýnana kadar titreyen çocuklar gelir.
Sonbahar gelince ben, hiç durmadan yürürüm sahil boyu.
Ararým sokak sokak, uzayýp giden yokluðunu.
Sonbahar gelince, Eylül, Ekim ve Kasým, kardeþçe hüzünlenir.
Sonbahar gelince buðulanýr bütün pencereler,
topraða yaðmur kokusu siner.
Sonbahar gelince kitaplarýn yüzü daha çok açýlýr,
Þiirler sýralanýr ardý ardýna.
Sonbahar gelince, hasret düþer bir küçük serçenin yâd’ýna.
Sonbahar gelince hüzün gelir, korku gelir, gecenin bir yarýsý da sen gelirsin aklýma.
Sonbahar gelince, mesafeleri aþan mektuplar gelir.
Sonbahar gelince ayrýlýklar gelir birer birer, bu mevsim iþte böyledir,
kavuþmalarý bitirir.
Sonbahar gelince haber gelir yanký veren daðlardan.
Sonbahar gelince bahanedir yaþamak, hayat bulur bu mevsimde ýslak bir zambak.
Sonbahar gelince zaman durur, mevsim son bulur, kalpler üþür, eller üþür,
yürekler vardýr sevgiyle büyür.
Sonbahar gelince, bir çay bekletilirse üþür.
Sonbahar gelince, kimileri gider öldüðünü sanýr.
Kimileri ise kalýr da, ölür.
Sosyal Medyada Paylaşın: