AŞKI İHYA EDENDİ AŞIK...

D/okunulmazlýðýmý ilan ettim çünkü þiire ve edebiyata þerh düþtüm göðün mavisinde kundaklanan umutlarýmý da azýða aldým ve ayrýk otu bir rüzgârý sahiplendim ne de olsa rüzgârýn kendisiydim.
Muhafaza ettiðim her güzel duyguyu sunmalýyým evrene ve kazýk b/aðlayacaðýmý da sanmasýn kimse elbette Yaratan bana süre ve de izin verdiði sürece konuþup yazacaðým daha da önemlisi seveceðim hem de daha çok ve de daha çok insan hatta nesne.
Acýtanlarýn nezdinden ben bir noktayým ama üç noktaya sevdalandýðým ve cümle âleme de arzýmdýr benim dokunulmazlýðým.
Her düþte saklýyým ve saklandýðým satýr aralarý ne de olsa ben bir kalem-kakaným.


Muhtevasý ömrün ve devasa bir peyzaj…
Arþý alaya çýkan coþkuma eþlik eden bir hüzün
Mevsimin yakasýna yapýþtýðým
Bir de yazma ve sevme dürtüm.
Âþýk olmayý dilemedim ve dillenen her yemine rest çektim.
Aþký ihya edendi âþýk
Kaþýðýma çýkan bulutlara serptiðim gözyaþý.
Bir mimoza bahçesindeyim
Muradým Hakkýn nezdinde kabul görmek:
Aþkýn sýrtýný sývazladým önce
Kayýkla açýldýðým enginlerde batmadým madem
Matemim neden zarar verir ki tüm evrene?

Kozamda saklý izafi bir aþk:
Ayþe ve Mehmet ve cümle âlem…
Gözüm açýlmadý henüz
Dirayetim sýnanýrken
Közümde saklý tuttuðum en mahrem gölgeyim ben.
Sinemde aþkla hazan;
Yüreðin kapýsý açýk kim ise girmektense kazan kaldýran…

Girdiðim her gönül:
Boþa yaþadýðým bir ömür:
Kayrasýnda mevsimin bulutlara serildiðim
Reva görülen her acý ile devindiðim:
Ah, azizim:
Ne kelebeðim ne de bir arý
Lakin ar bildim ben ömrü hayatý.

Sevecen bir i mge dilemiyorum artýk:
Netim olmadýðým kadar
Kim ise isyankâr düþsün de yakamdan.
Rabbime sözüm var
Hele ki beni avucuna alan o ýlýk meltem.

Gözümdeki fere eþlik eden kalem
Bir sevgi ki akla zarar:
Yandýðým kadar yaktýðým;
Varlýðým kadar da ait olmadýðým…
Lafügüzaf…
Sevgiden maraz mý doðarmýþ?
Acýmak mý akla zarar?

Acýndýrmadýðým efkârým
Elemde kayýtlý benim adým
Ve lades dediðim her öðün kaþýðýma çýkan
Bir vaveyla ki;
Sevdalý yüreðim biteviye dönen semazen bir vücut ile
Kýblemde saklý benim kalemim
Belki de kalesiyim ben merhamet ve sevginin.

Topraðýma bastýðýma þükür…
Yanan hutbelerde git gide açýlan kalp gözüm
Ne yeis ne de ihtiras:
Sevdalý bir mizansen aþkla doðan ve ölen.
Kandýðým mý kardýðým mý?
Hitabým evrene
Düþtüm ki öyle bir menzile.

Zaafým elbette insan sevgim
Nankör kuytularda m/eziyet bellediðim.
Baþkalarýnýn yerine de sevebildiðim aþikâr:
Pervasýz yüreklerde nazýmla niyazýmla
Pervane olduðum bir hülya
Kaybolan ömrün kalanýna umut eken bir rüya
Elbette Huda’nýn nezdinde ç/aðlayan
Varsým ölümüm de olsun sevgi israfýndan.

Sosyal Medyada Paylaşın: