MEVSİMİM KIŞA DÖNDÜ

Donuyorken bedenim, buz kesti elim kolum
Daha bahar gelmeden, mevsimim kýþa döndü
Cemrelerim düþmeden, güze uðrattý yolum
Ayaðýmý çelmeden, mevsimim kýþa döndü

Ýçim ýsýtan güneþ, uzaklaþtý yanýmdan
Kara bulutlar çöktü, soðuturken canýmdan
Üþüyor iken kalbim, damardaki kanýmdan
Sýcaklýða dalmadan, mevsimim kýþa döndü

Gönlünün sarayýný, buzdan kalýplar sardý
O anda yürek ise, yanýp tutuþan hardý
Camdaki buðularda, hüzün izleri vardý
Nemlerini salmadan, mevsimim kýþa döndü

Böyle aðýrken yüküm, dizlerim yere çöktü
Tesellisi bildiðim, gözlerim yaþlar döktü
Çaresizken talihim, kadere boyun büktü
Yazgýsýný almadan, mevsimim kýþa döndü


Aklýmsa mantýðýna, hiç söz geçirmez oldu
Baþa buyruk gönlümün, sanki vadesi doldu
Güzde açan güllerim, tek tek dalýnda soldu
Aþk kapýmý çalmadan, mevsimim kýþa döndü


Umutlarýn üstüne, lapa lapa kar yaðdý
Ferini kaybettikçe, sanki iliði saðdý
Ömrünün kalan yaný, gözde örümcek aðdý
Yazýn hayrý olmadan, mevsimim kýþa döndü

Nesrin Önem
Tekirdað


Daðlarýma kar yaðdý Üþüdüm gözlerinde
Bir yaralý ceylaným türküler sözlerinde
Çok bekledim yollarý gölgesi yüzlerinde
Güllerine kalmadan mevsimim kýþa döndü
Ahmet Kara yüreðin var olsun hocam
Sosyal Medyada Paylaşın: