İNSANLIĞIN SESSİZ ÖLÜMÜ

Aþk gözyaþýyla silinir bir gülün deliþmen hafýzasýndan
Her yaðmur damlasý rahmet taþýr sevgi çeþmesinin oluðuna
Bu kara topraklar aþk ve muhabbet solurdu bir zamanlar…
Bir somun ekmeði bölüþürdü toklar, açlarýn kupkuru sofrasýnda
Her kapý güvenle açýlýrdý, güler yüzle buyur edilirdi gelenler…
Mihmandar eline deðil, yüzüne bakardý kapýnýn eþiðinde canlarýn
Birlikte çoðalýr, ayrýlýkta azalýr, vakti kuþanýrdýk
Umut eker, güven biçerdik kaybolan günün þafaðýnda
Ýnsanlýðýn istikbale çaðrýsýydý sözleri gül yüzlü civanlarýn

Zihnimiz tezatlarýn ve desiselerin çöplüðüne dönmemiþken
Kanayan yaralara pansuman olurduk sevgi iksiriyle
Can suyu gül suyuna karýþýr, buhurdandan daðýlýrdý rayiha
Seherlerde kuþlarýn þarkýsýný dinlerdik perde arkasýndan
Sevgi cemreleri yürek baþkentine düþerdi usulca…
Ýnsan anlardý insanýn ahvalinden, ay doðardý sular karardýðýnda
Çölleþen ruhlara kasvet olup yaðmazdý endiþeler
Hüzünler dönüþmezdi iri gözlü azgýn bir canavara…

Oysa þimdi ruhun berzahýnda sýkýþýp kalmýþ insanlýk…
Kendisinden artan balçýkta debelenip durmada tafra satanlar…
Menziller her geçen gün koþar adým uzaklaþýyor bizden
Kimse kimsenin yarasýna merhem olmuyor Lokman misali
Bülbüllere hayat hakký tanýmaz çokbilmiþ akbabalar…
Göklerin mutlak hükmüne prangalar vuruyor zerreler
Pervaneler meydan okuyor her mumun kýzýl ateþine
Çile tezgâhýnda dokunuyor bitimsiz âhlar, eyvahlar…

Yunus’un sevgisi, Mevlana’nýn hoþgörüsü tatilde þimdi
Umutlar yalýn kýlýçtan geçiriliyor duygu meydanlarýnda
Aramak için kaybettiðinin farkýnda olmalý þaþkýn beþer
Ýnsanlýk farkýnda deðil ki arasýn altýn kýymetindeki yitiðini
Hakikatin gülen yüzü týrmalanmýþ, kezzap sayýlýr hür fikir…
Güneþin saf aydýnlýðýna perde olmuþ kara bulutlar
Söz daðlarýnýn yamacýnda can çekiþir yaðmur kokan þiirler
Ve kokuþmuþ sokaklar öper zalimlerin kirli ayaklarýndan

Dar vakitlerde geniþler zamanýn çepeçevre kuþatýlmýþ fanusu…
Sözde aydýnlarýn cýlýz ýþýðý acizdir önünü aydýnlatmaktan bile
Zira kahvehanelerde sabahlar, çoðu bilmez bilgi yolunu
Emanet düþüncelerle örer zehirli örümcek aðýný
Ýnsanlýk, giydiði ateþten gömleði çýkarýp atar üzerinden
Yalancý baharlarda zamansýz açan çiçekler erken ölür
Esrarlý bir sükût öðütülür muzýr söz deðirmeninde
Simsiyah bir gecenin þafaðýnda bir baþýna can çekiþir insanlýk!...
Hürriyeti ölümün kollarýnda bulur… Ve gülümser, sessizce ölür.

M.NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: