DUYURAMADIM SESİMİ

Duymadý beni...
Duyuramadým ona ben sesimi...
Oysa en çok o dinlerdi beni...
Özellikle dizlerimde anlattýðým masallarý..
Çocukluðunun yaralarýný unuturdu o anlarda...
Hadi bir masal daha anlat bana lütfen ama, sonu mutlulukla bitsin..
Huzurlu olduðum tek yer iþte tamda burasý derdi icindeki huzurla ..
Biliyormusun annem bana senin gibi masallar anlatmazdý...
Saçlarýmý okþamazdý benim hiç derdi...
Sanýrým sevmiyorduda beni..
Babamýda sevmezdi zaten,belkide ondandý
beni sevmemesi...!
Sonra bir gün gitti..
Babamdan baþka birisine ..
O günden sonra çocuk olmayý unuttum ben...
Annesizliðimemi yoksa babamýn her gece balkonda sigara içerken dalgýn gözlerindeki hüzünemi üzülecegimi bilmeden büyüyüverdim iþte derdi iç çekerek...
Ve hep korkardý bir gün gitmemden...
Severdi beni bilirdim..
Dizlerimdeki nemlerden anlardým en çokta..
Ýçin için aðlayýþlarýnda saklýydý onun sevdasý..
Öyle derin oyle içten severdi...
Kelimelere vurmazdý sevdasýný belki ama gözleri bir köprüydü yüreðinden yüreðime anlardým...
Ama korkularýna yenildi o.
Bir gün annesi gibi gitmemden korktu hep ...
O yüzden duymadý beni..
Duyuramadým sesimi...
Duysaydý ya o içindeki çocuk sesimi...
Kalýrdý..
Ama o duymamayý seçti...
Korktu ve korkularýna yenilerek gitti o...
Hep yarým kalmýþlýðý kader diye seçerek...

Nevin Aktekin Gülfýrat
Sosyal Medyada Paylaşın: