Yollara düþtü düþüm... Düþümde sen olunca; Aðýr aksak bir þimendifer gibi geçer oldu zamaným Kör karanlýklarda ölüce yanan mumlara döndü Uzun bir tünelin görünmez ucundaki ýþýk gibi Kahpe kuyularýn dibindeki güneþ oldu zamaným... Yollara düþtü düþüm... Düþümde sen olunca; Aðýr mý aðýr kayalara benzedi zamaným... Öksüz çocuðun; saçýný okþayacak birini beklemesine benzedi Seni düþlerken geçen zamaným, Altýnda ezilen hayallerime bastýrdýkça bastýran geceler misali Sahtekar gülücüklere dur diyemeyen vefasýz günlere döndü zamaným... Yollara düþtü düþüm... Düþümde sen olunca; Islak mý ýslak bir kumsal oldu zamaným, Çöllerde ýslak kumlara basýyorum þimdi... Balýklarý ellerimle topluyorum kupkuru denizlerde Acý bir fren sesine eþlik etti zamaným... Seni düþlerime kaynak ederken; Zamana düþman oldum, zamanlar yaktý beni.. Yollara düþtü düþüm... Seni düþlerken... Yaz ortasýnda zemheri yaþattý bana zaman... Üþümüþüm...
Metin Kaya ÝLHAN TRABZON
Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.