Hiç mi hiç yadýrgamýyorum yerimi, Hâlâ en büyük korkum yaþamak, Ölüm; Bu kendini kýþ akþamlarýnýn taklidine soyunan, bir günde, sýcak bir yatak, Küçük bir sýðýnak, Defterim, ellerimden iðreniyor, ürkek. Ve üzerimde ince bulutlarla dýþarýdayým, Birkaç damla yetmez, Yetmez yaðmur, yetmez saðanak! Ben oturuyorum tenhalýkta, Kalkýp gidiyor içimden binlerce insan, baðýrarak, Boðuþan itlerden dostlarým yok þimdilerde, Uyuþan hislerden bile arýndýrýlmýþým sanki, Üzerime pisleyecek kargalar dahi lanetlemiþ bu þehri! Aptallýðý, çirkinliði, acizliði zirveye taþýyorum, Usanarak, Bir sürü mahlûkâttan, Gürûhumla ilgili mâlûmatlar alarak, Utanarak! Korktuklarýný görmeyeyim diye; Yüzümü deviriyorum karýncalarýn ayaklarýna, Her þeyden kaçýnarak.
Mezarlarla olan münasebetim; Kâh acýlarla, kâh garipliklerle, Kahkahalarla boðulan insanlar, Ve bir lekeydim hayatlarýnda, Gölgeydi bedenim, Dýþýma taþýrdýðým mýsralarýmda, Terk etmeyi öðrendiler sonunda, Þiirler, bir çöptü, Benim gibi birinin konumunda, Lambalar, sövüp söndü altlarýnda oturuyorum diye, Her ne varsa çoktan öldü, sýrf seviyorum diye! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.