Dolunayýn kaçmak istediði aþikâr, Kelepir umut kokuyor yine sabaha karþý, Tokatlasada hüzünler arþý, Herkesin bildiði bir yer var, Dinlenmeye, saklanmaya; Alýþmýþtý daimi düþmanlar, birbirine katlanmaya. Çatýlardan damlayan nemlerin senfonisi, Çayýrlýklar üstünde ince bir tütsü, Aklýmda yine devrik cümleler, Yedi göbek, yedi ecdat, Ölü bir vadi uyuyordu cümleten, Sýrtýnda yük, boynunda tasma, Ýnsan yiyen fabrikalar uyanýk, Þehir yosma! Dirilecek birazdan makineler, yosuna çalýnýp, Sýcak bir yataða küsme, Köþe bucak bir bataða düþme, Oyunlarý oynanýp, Giyinecek elbiselerini her þey, Bir bardak kahve yapýp, Ya da bir parça yokluk tadýp, Güne, ’kahpe’ ismi yakýþtýrýlýp, Gidilecek, nereyeyse artýk, Geceyi küspe býrakýp. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.