ÖLÜMLERİN EVİYDİ SALACAK

Salacaða düþtü yolum
Sabah olmuþ
Sokak lambalarý sönmüþ
Çýðlýk çýðlýða bir maviden
Bir maviye fýrlýyordu martýlar
Onlarý karþýlayanlarsa yine hep o gri bulutlar…

Beni sahil de görmüþ
Her nasýlsa martýlar
Ve ayaklarýmýn da hasret giderdiði
Hepsi de çakýl taþý seslerinden ürkmüþ !...

Bir bardak,
Tavþankaný çay gibiydi
Gittiðim balýkçý kahvehanesinde ki
Çay içerken yaþadýðým düþ…

Yýllardýr gelmiyordum buralara
Canlandýrmaya çalýþtým anýlarý kafam da
Tavþankaný çayýn verdiði sarhoþlukla
Galiba anýlar da bana sanki küsmüþ…

Oysa o zaman ki ruhum benim
Ne aþk ölümlerine gidip gidip dönmüþ
Ben o ölümlerle eriyip tükendikçe de
Demek ki anýlar da benden umudunu kesmiþ…

Benim onlarýn yanýn da olmadýðým yýllar da
Sahipleri olmayýnca
Belki de anýlar da ölürmüþ
Ya da ben kendi ruhuma yoksa,
Yeni bir deðiþim gömleði mi örmüþ…

Kalkýp gittim daha sonra
Anladým ki eski acýlarýn bir nebzecik ateþi sönmüþ
Yarým býraktýðým yeni acýlar ise
Hala beni izliyorlardý arkamdan
Peþime üþüþmüþ…

Ve dedim ki ben kendi kendime
Mutluluk neden sadýk deðil böyle
Oysa acýlar sahiplerine,
Meðer ne kadar da çok düþkünmüþ...



==============
Ý.Hakký Gürcanok
==============


Sosyal Medyada Paylaşın: