özlemek fiilini kendine çekip
ekime ekilmiþ iyelik ekin
þansýmýza da yaver atadýk mý tamam
kasýma yetiþir çektiðimiz film..
biliyorum bazen karla,
bazen de aþkla karýþýk söz yaðmuru altýnda ýslandýk
ama hep ayný göðün altýnda
sarýlsýklamdýk
kimi zaman kaolaydým aðacýna týrmanan
kimi zaman kurt
elmaný içten saran..
yani demem o ki sevgili,
sevmek bir fiilse þayet
ve çekim alanýna kapýlmýþsak çaresiz
özlem yük olacak cümleye
taþýyamayýz ikimiz
þimdi dört mevsim geçmiþken aþk üzerinden
sað kalabilmiþsek bütün iklim deðiþikliðine raðmen
ellerimiz tutuþmadan henüz
mum yakýyorsa parmaklar
hikmetinden sual etmemeye ant içtiysem meþkin
karanlýkta yýldýzlarý boðup
terliyorsa rüyalar
uyanma sakýn,
gözlerimle kendine..
çünkü sol ayak bileðinden yazýlacak
o bitimsiz hikaye
sen yeter ki yol bil adýma çýkan adresi
ben nasýlsa öðretirim
aþka varacak kýbleyi
sevgilim,
özlemek fiilini çekiþtirip durma öyle
bak ekime,
koptu kopacak iyelik ekiyle
hazýr aþkla karýþýk yazýlmýþken þiir
ve ýslatacak meþk arýyorken kendine
durma,
yaðmur bulutta dövülür
demir tavýnda
harfleri sessize alacaðým söz
dolanýrken nefesim
o putsal ayaðýnda..