Artýk, yaþamak zor gelir oldu bana.
Yoruldum…
Çaresizliðin içinde, yoruldum.
Ýþten güçten, yoruldum.
Ýnsanlarýn kötülüklerinden yoruldum.
Riyakar yüzlerden yoruldum
Yok’ mudur þu dünyada, doðru bir insan.
Zaman deðiþti.
Arkasýndan, insanlar’ da deðiþti.
Dost, deðil!
Menfaat düþkünü oldu, etrafýmdaki insanlar.
Kalmadý, bir fincan kahvenin hatýrý
Menfaat tavan yaptý, herkes kendini düþünür oldu.
Bir hoþ oldu, yalan dünya.
Çoðaldý, insanlarda söylenen yalanlar.
Þu yalan dünyada.
Doðruluk kara borsaya düþtü
Pahalandý
Ve!
Aksine yalan ucuzladý.
Herkes, yalan satýn alýr oldu
Bir tuhaf oldu insanlar.
Yoruldum ben, yalanlara inanmaktan.
Ah, ah þu insanlar.
Dünyaya kazýk çakacak, sanýyorlar kendilerini
Bakmýyorlar etrafýna.
Düþünmüyorlar, her gün giden gideni
Mal mülk peþinde koþuyorlar mezara götürecekmiþ gibi.
Onlarla, övünüyorlar.
Onlarla avutuyorlar, kendilerini.
Yýllarýn birikimi var üzerimde
Faydalanmak isteyen yok
Dönüp bakan yok.
Teklemeye baþladý kalbim
Yaþlandým.
Neþe kalmadý bende
Zor yürür oldum yollarda baston olmadan.
Övünen övünsün.
Hep ölenleri görür oldum düþlerimde
Yaþadým yine yaþarým Allah’ n verdiði ömür kadar.
Ahmet Yüksel Þanlý er
06 Ekim 19