BÜYÜMEYİ UNUTTUM AĞLARKEN...

Önce mavi’yi sevdim ben:
O ki; annemin gözlerindeki ýþýkla
Yâd ettiðim her rengi
Sevgi makamýnda büyümeyi þerh düþtüm ben:
Ne iklimle doðan renkleri
Ne de ölümün soldurabileceði bir þarkýya
Öykündüm.
Düþ palasýnda hâkim olan o büyülü atmosfer
Þakýyan bakir kuþlarýn sarnýcýnda büyüdüm:
Ellerimde ne kýr çiçeði
Ne ölüm
Ne de öfkesi âlemin
Ayrý kýlmadý beni sevmekten, inanmaktan.

Bir mezura ile aldým boyumun ölçüsünü
Parmak uçlarýmda yükseldiðim
Devasa kanatlý o ölü kýrlangýç
Ne baþýna buyruk bir ömrüm oldu
Ne de davetime icabet eden yaslý bir martý.
Bazen özendim ölüme
Sevdiklerim her terk ettiðinde
Yenilmiþliðime binaen
Sýrtlandýðým özlemi ve acýyý
Kýymýk batar gibi saplandý sözcükler
Ne yufka yüreðimde
Ne solumun solmayan gülücüðünden ayrý tuttum
Mýsralarý.

Zamana yenik de düþmedim
Büyümeyi unuttum ben aðlarken.
Büyüttüðüm gözümde
Hep ilahi sevdalar
Hepsi de beþerin terennümü ile sarýlý
Oysaki Ýlahi Aþk’mýþ güzergâhým.

Mavi turnamý kurban verdim tutuþan yangýnda
Savrulan küllerime ne çok Anka kuþu tanýklýk etti
Bazen bozguna uðradýðým
Uðrunda sevgi masallarýnýn
Ben deliþmen mizacýma asla kýlýf geçirmedim:
Sevdiðim kadar özgürdüm ne de olsa
Sevilmeyi bile arz etmedim
Kundaklanan her rengi çocuðum bildim
Týpký acýlarýmla sözlendiðim o düþ öncesi.

Salgýnda ölmedim
Oysaki nefretti bürüyen gözünü beþerin
Bir iklimde bile yenik düþmedim
Her mevsim ç/aðlasam da
Yangýnlarýmý sel olan
Naþýma eþlik eden
Narin ellerinde annemin
Büyütmedim gözümde yüreðimdeki kuþlarý
Büyüttüðüm kadar ne çok insan
Arþý alaya çýkan bir buluttum hepi topu
Sevdamla meleklerin kucaðýnda
Nöbet tuttuðum…

Ömürlük vardiyamda þiirlerle yatýp kalktým
Son yýllarýn en endamlý coþkusuna nail bir tufanla
Þiir yedim þiir içtim
Sevgiyi meze yaptýðým
Onca ucu yanýk düþte
Baþým düþmedi de öne.
Savurgan mizacýmla kendimi öðüttüm
Her öðüdünde evrenin
Kaç öðün aç geçtim.

Þiirsiz dünyalarýn nezdinde
Ben saklý bir rüzgârdým
Ýçindeki daðýnýklýðýn seyrinde
Yanmaya meyyal bir alev topu
Sürgün edildiðim bunca acýnýn da muhatabý.
Ne suçluydum ne güçlü
Sadece bir insanoðlu yolu þiirden geçen
Þiir idi köprünün bir ayaðý
Diðer zaten sefil acýlarým.

Mizacýmda ne nefret ne kinaye
Kendimle uzlaþmak dileðimle
Sevdim koca cihaný.
Hatam olmasa da suçluydum
Oysaki sevmek idi tek hatam
Bilinmezin izini sürdüðüm ömürlük güncemde.



Sosyal Medyada Paylaşın: