KİRAZ AĞACI (11)

Bilirmisin Kiraz Aðacý’m
"Pýnar ile Çýnar" hikayesini?
anlatayým,
hele bir dinle beni;

"Pýnar güle þýkýrdaya akarmýþ her gün
geçermiþ ulu çýnar aðacýnýn kökü dibinden.
Çýnar aðacý Üzgün;
"Akýp-geçip sonuna gidiyorsun bre sen!
Bense yýllar yýlý dim-dik ayakta mutlu yaþýyorum,
bu sevincin neden?"
Diye sormuþ,
Pýnar durmuþ;
-hikaye bu, su durmaz ya-
"Benim mutlu sonum,
yeniden bir doðum!
Sense odun-kereste-kütük olduðundan,
hep yerinde durduðundan,
bir gün yanacaksýn,
geç-te-olsa piþman olacaksýn."

Hikaye bu,
kýzma bana n’olur Kiraz Aðacý’m,
olur mu?
Bilirim sende ulu çýnar gibi bir aðaçsýn.
Ama ben pýnar deðilim ki,
güle-þaklaya-þakýrdaya akayým!
Bende senin gibi
çakýlýp kaldým durduðum yerde
Almanya’da bu gurbet elde.

Neden mi yazdým bunlarý sana Kiraz Aðacý’m?
Bak anlatayým;
Dün son video-Filmini gördüm Nazým Hikmet Usta’nýn.
Bu yaþlý ulu çýnar bir pýnar gibi aktý gözlerimin önünden
birden-bire;
"Ne kadar mutluyum ben!"
diye-diye.
Onun hasretten yanmýþ gözlerinden
"Bir Vapur geçti Varna önünden..."(*)
Þiirini okþadým
Kiraz Aðacým.

Bugün uðurlayacaðýz
Neslihan Tan adlý
bir pýnarý
ebediye.
ve unutmayacaðýz
bu doyumsuz gülümsemenin;
"Sol ayaðýnýzý da sevin!
dediðni bize.

(*) Nazým Hikmet’in "Uy Karadeniz’in gümüþ telleri!" þiirinen.
Sosyal Medyada Paylaşın: