YALNIZLIĞIM

kendi sýnýrsýzlýðým içinde yalnýz kalmaktan korkuyordum
birinin sýNýrlarýna gereksinmem vardý
iþte her þey böylesi baþladý....

onu kendim, aksim , kanýtým sandým
oysa o kendi diliyle bile konuþmuyordu
ko nu þa mý yor du!!

teselli edilemeyecek acýlara katlanmam gerektiðini
en baþýndan beri biliyordum.
her düþüþümde paramparça olacaðýmý
her biraraya geliþimdeyse
bir parçamýn fazla geleceðini

yenilmek istiyordum belkide,
bile isteye yenilmek!
içim zehir doluydu..
gerçek düþten daha gerçek deðildi....

kendimi çoðu zaman,
buzun içinde balýk gibi hissediyordum
önceden olsa ,
Tek çýkar yol kaçmaktý.

yoksa hala öylemi?
bütün sevgilerden
bütün sevgisizliklerden
gecelerden,gündüzlerden
her evden ve her evlilikten..

kanýtým sandýðým bilmiyor ki
her gece ölüp ,
her sabah dirildiðimi...

ve ben biliyorum,
kaçýþýn çözümsüzlüðünü
her düþün gerçek ,
her gerçeðin düþ olduðunu...

ve biliyorum;
kimsenin KANITIM olamayacaðýný
öyleyse kaçmak niye?
KORKMUYORUM HAYAT BÝLDÝÐÝ GÝBÝ GELSÝN!!!
Sosyal Medyada Paylaşın: