Kanatlarý yorulunca, ölür kuþlar Tanrým, biraz bekle iki kurabiyem kaldý. ..
I Tanýdýk bir uyku kalmamýþ etrafýmda Hepsi öylece geçip gidiyor. El sallýyor, ýslýk çalýyorum nafile , kaldým bi baþýna Sanki bugün doðum gününmüþ de bi ben unutmuþum gibi bakma bana Gözlerin leke yapýyor ruhuma. Sen inanmazsýn da þimdi geceye ne de aya Açtým kumbaramý son defa iþte. Bu da senin için olsun. Kaç cümle çýkacak bilmiyorum, ertelenmiþ kaç dua.
II Bu küllüðe alýþamadým , yeni biþey sevmem pek ,bilmezsin. Daha bir sürü þey sevmem belki de, bilmiyorum. Hiç sormadým kendime. Benim demeye de alýþamadým hiç bir þeye mesela, o yüzden hep koltuklarýn kenarýna oturuyormuþum, öyle dedi doktor. Benim neyim var, bi ara sorayým kendime unutmazsam.
III Umuda benzer biþey geçti önümden, yada öyle sandým. Az önce bi yere yazmýþlardý -umut þimdi bir Körün parmak uçlarý kadar karanlýk ve kimsesiz. Okumadan geçmiþtim aslýnda. Zaten ben yazýlanlarý okumayý da býraktým. Okunacak þeyleri yazmayý da... -Geliyorum Kurabiyelerim bitti tanrým!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(AYSIZ) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.