Dokunur oldu, bazý sözler bana.
Yoruldum.
Acýmadý, hayat bana
Ve!
Her gören bir tuhaf bakar oldu, ak sakallarýma
Acýnacak hale düþtüm ben.
Çocuklaþtým.
Tanýnmaz önemsenmez biri oldum hayatýmýn sonunda.
Kimse insan yerine koymaz oldu.
Ah, kader ah….
Hani benim eski günlerim nerede…
xx
Her gün, meçhul acýlar doluyor içime.
Dökülüp geliyor dertler bir, biri arkasý arkasýna giriyor içime
Kimi saðdan kimi soldan vuruyor.
Yoruyor, kalbimi
Kader sen yaptýn bunlarý bana sensin inciten.
Yordun be kader, yordun beni
Elimi ayaðýmý tutmaz ettin.
Düþünen gözyaþlarý döken, bir insan haline getirdin.
Ah, kader ah…
Hani benim eski günlerim nerede…
Böyle mi esecekti, son baharýmda rüzgar
Her þeyi geride býrakmýþ, tam rahat edeceðim zaman.
Böyle mi yaþayacaktým,
Geçmiþin hayalleri ile’ mi, yaþayacaktým.
Ben.
Hep üzgün, kederli!
Gelecekten udunu kesmiþ halde!
Acýlarý doldurmuþ yüreðine yaþarken.
Yorgun bir insan okldum þimdi, zamanýn akýþýndan yoruldum
Ah, be kader ah…..
Hani benim, eski günlerim nerede.
Yoruldum, zamanýn akýþýndan yoruldum
Ah kader ah..
Hani benim gençliðim nerede?
Ahmet Yüksel Þanlýer
19 Eyl. 19