Saçýn telini rüzgâra býraksýn, Baþlasýn içimde cümbüþle raksýn. Aklýma düþünce sudaki aksin, Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Korla tutuþsa kalbim, yansa ensem, Dönüp bakar mý acýyla seslensem? Hüzne bürünüp, kedere süslensem. Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Yokluðunla dövüldü gönül kapým. Yýkýldý kýzýl tuðlalý mihrabým. Yere düþmüþ yaprak gibi bitabým. Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Kâh çarmýhlara gerilmiþ Ýsaydým. Kâh Musa’nýn elindeki asaydým. Tam üç yýl ömürden beyhude saydým. Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Bir ceylanýn duruþunda sen varsýn. Yelkovanýn vuruþunda sen varsýn. Kalbimin her karýþýnda sen varsýn. Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Aþk; çizgi çizgi nakýþ nakýþ sende. Nakkaþýn hüznü vardýr her desende. Bitti bu dem, beni unut desen de; Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Sönmüþ bu külü ateþle harlarsýn. Beni baþkasýyla görsen arlarsýn. Yanan bir mumun ucunda terlersin, Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Her þarkýda ezgiler seni söyler. Yüzümdeki çizgiler seni söyler. Yazýlmamýþ yazgýlar seni söyler. Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Bahçem harap olsa gidiþin ile, Dikenini deðiþmem karanfile. Bir gün ölürsem mezarýmda bile; Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Özağdaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.