Kara kargalar üþüþtükçe, kurudu bostan. Bitmedi bir daha ne kýzýl gül, ne de çemen. Yüzüm görünmedi kýrýlmýþ aynada yastan. Bir yarasa oldu gece, iliðimi emen. Sevdanýn yerine ayrýlýk ekti bahçevan. Bir kez Leyla olmadýn, bu mu Mecnun’a revan?
Sinesi yanmýþ her aþýk, senden medet umar. Gözlerindeki bu týlsým, yoksa bir büyü mü? Hangi bahçeye uðradýysam sensiz tarumar. Bilmezler benim sende Leyla’yý gördüðümü. Daha kaç gül yakýlacak bülbülün sesine? Dayan kalbim! Sefer var Mecnun’un ülkesine.
Sýnandý bedenim cehennemdeki ateþle. Yine de bu hercai sevdadan vazgeçmedim. Karabasanlar tuttu yollarý bir telaþla, Leyla’nýn sokaðýndan uykusuz az geçmedim. Efkar yükseliyor tamburun kýrýk telinden. Aþkýn þarabýný içtim Leyla’nýn elinden.
Pulsuz mektuplar verdim Leyla’nýn adresine. Kaðýdýn ucunu mumun aleviyle yaktým. Can verdi rengim tabloda kurumuþ resmine. Ben Leyla’nýn þiirindeki eksik uyaktým. En harlý yangýnda gri bir kül gibi söndüm. Aþýktan ziyade, Leylasýz Mecnuna döndüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Özağdaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.