Ey sevgili, Ay tutmuyorsa geceyi. Sanma dökülecek yüzüme yýldýzlarýn nefesi… /…/
Ötelerde… Uzun gecelerde, ay yükselince Âþýklar, en küçük sesle söylerler sevdiklerini
Yeni doðan dilin l/alfabesidir Tüm mimikleri Yakasý dik bir daðýn anlýndan uzanýr Öperler birbirlerini
Kubbealtý maltýzýnda yanan ateþ Ve alevlerden havaya daðýlan kývýlcýmlar Ufka paralel uçamayan kelebek coþkusuyla Kýstasý rýzayla saðaltýr Ki; Minyatür yapraklarýn suya düþen ilk ýslaklýðýyla Tekrar filizlenir diye Kabil olmayan mesel müfredatýmýzda
Bu yüzden En güzel, gürgeni göðsünde taþýyan kadýnlar aðlar Hiç unutmazlar! Tehirli sevdalara sardýklarý hüznü O yüzden hep ýslaktýr kuzeyin yüzü
Ey sevgili, Unutma! Hiç kimse bilmez Ay tutmuyorsa geceyi. Sosyal Medyada Paylaşın:
ardabulut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.