XX
Ben hayata küsmedim, hayat bana küstü
Çekmez oldu kahrýmý
Aðýr geldi her halde, benim kahrým.
Ne zaman yakalamaya çalýþsam, hayatý kaçýrdým elimden
Yaþatmadý þöyle bir kendini.
Ben!
Ne hallere düþtüm bilseniz onun yüzünden.
XX
O kaçtý, ben arkasýndan kovaladým
Tutamadým.
Yoruldum kovalamaktan, yarý yolda býraktým.
Esen rüzgâra yele verdim kendimi
Daðlar bayýrlar aþtým, fakat rezil-i rüsva ettim kendimi
Kimse sormadý halimi.
Bir tutam sevgiye muhtaç biri oldum sonunda
XX
Þimdi þükrediyorum halime
Hayat dedi’ ki, korkma iþte geldim sana
Neyin varsa söyle bana
Tutu elimden.
Hayat tuttu elimden en yorgun zamanýmda.
Dost oldum, barýþtým onunla.
XX
Bazen hakikat yolunda yere düþer insanýn baþý
Düþünür.
Kaldýramaz olur, yerinden.
Oturur aðlar her akþam ufka karþý
Çünkü yanýktýr, yüreði.
Verir insan içini, kendini acýtana karþý savaþýr
Bazen ölür bazen dirilir.
Benim gibi hayat yolunda insan.
XX.
Ýþte ben de öyle oldum.
Tutundum hayata.
Amma nafile
Nankör çýktý hayat, kesti benimle dostluðu
Üstüme, üstüme geldi.
Ezdi.
Dostken kendine küstürdü.
Ýhtiyaç duyduðum, en yorgun zamanýmda.
XX
Ahmet Yüksel Þanlý er
09 Eylül 19