Hüzn-ü Âşk

Þiirlerle dolu bir hayatý vardý adamýn, yalanlarla dolu þu dünyada.
Kuþlarý, aðaçlarý, gökyüzünü, denizi ve þiiri çok severdi.
Türkü dinlerdi, hüznü severdi.
Kendine ait bir hüznü vardý kimsenin göremediði.
Hüznüne aþýktý belki de adam.
Ama hüzün onu yakmýyordu.
Yýkmýyordu.
Üzmüyordu.
Yalnýzca mutluluktu hüzün, adam için.
Hüzün demek sonbahar demekti.
Aþk demekti.
Sevmek demekti belki de.
Hüznüyle karýþýk bir denizde, bir kaþýk sevdada boðulacaktý adam.
Kaderi böyleydi.
Hüzün onun için bir sadelik, bir nihavent, bir umut ve bir huzur demekti.
Hüzünlü bir bakýþý vardý uzaklara ara ara, o gün tanýdým iþte Þair Ruhlu Adam’ý.
O gün bugündür uyuyamam hüzün olmadan.
Tam þurama oturmuþ, ev sahipliði yapýyor gibiydi.
Benden önce, beni iyi bilirdi.
Yaptýðým hatalarý tartýþmaz, doðrulara güler geçerdi.
Kimsesi yoktu benden baþka.
Benim de ondan baþka.
Ben ona, o bana yeterdik.
Bundandýr onu çok sevmem.
Sanki benim için doðmuþ bir güneþ gibiydi.
Kýskanýrdý beni mutluluktan, katlanýrdý onca bahara.
Ne zaman içimde çiçekler açsa, koparmak isterdi bütün dallarýný birdenbire.
Bana çok aþýktý.
Ben de ona.
Dedim ya, kimsesi yoktu benden baþka onu anlayan,
beni de ondan baþka anlayan.
Yenildim hüznüme.
Yan yana duramýyorduk belki bir dizede yada bir cümlede.
Ama ikimiz birden bir þiir oluyorduk sanki.
O neye yanarsa, ben kül oluyordum sadece.
O kime baksa, ben onu seviyordum sadece.
Sevmemin kastý da bendeki hüznü bir baþkasýnda görmesidir belkide.
Ondan yanaydým artýk, hepsi bu kadar iþte.
Sosyal Medyada Paylaşın: