Denize paralel daðlarýn kuytusunda çok bekler boynu bükük dað çiçeði, açmayý. Oysa ne güneþ ýsýtýr ne yaðmur ýslatýr buralarý, çok zamandýr. Ne gelen ne de giden kalmýþtýr artýk, antik krallarýn yolunda. Mevsimler akýp gitmiþ, umutlar tükenmiþtir. Oysa denize gitmek lâzýmdýr.
Yeniden yeþertmek için umutlarý, ’yaþadým’ demek için biraz da denize dik daðlarýn yedeðinde, yönü Ýmbat’a çevrili bir trene binmek lâzýmdýr. Daðlarý geride býrakmak lâzýmdýr.
Bu tren, kýrk senede bir kalkar cancaðýzým. Bu tren denize gider. Ýyot kokusu, çakýl taþlarý, deniz kýzlarý, tavada kupes, kýyýda köpük, martý kuþlarý... Trenin son istasyonu bir antik limandýr. Dönmemek lâzýmdýr.
08.04.2016 Uður Demircan
Sosyal Medyada Paylaşın:
uğurdemircan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.