YOLLAR

Yalaným yok, ben yollarý sevdim.
Tanýmsýzlýðýnda zamanýn
Bir yol kýyýsýnda
Burnu sümüklü, dizi yýrtýk bir çocuktum...
Arabalar geçerdi benden habersiz
Markalarýný sayar
Uzun yollarda lastik seslerini dinlerdim.
Arabalarda insanlar
Arka koltukta kadýnlar uyurdu
Önde kavgalar…
El sallayanlar da oldu, yalan deðil!
Onlar beni unuttu geçen yýllarda.
Yollarda kaldý aklým.
Sevdalarým oldu, aþklarým.
Ama ben o yol kýyýsýndaki çocuðum.
Arabalar geçiyor þimdi usumdan;
Gri, mavi, mor…
Arabalar gidiyor bilmediðim yerlere
Ýçinde sen varsýn, yaþanmamýþlýklar
Ýçinde sevda…
Yüreðimin damarlarýný eziyor hasretler
Dur diyen yok geçenlere
Benden habersiz alýp gidiyor özlemlerimi
Gözlerimi ekiyorum yollara
Hani durur belki diye
Hani döner de gelir diye!



Hiç durmuyor motor sesleri
Hiç bilmiyor gidenler
Benim beklediðimi…
Bir çocuktum hatýrladýðým yol kýyýsýnda
Anadolu’nun en umursanmaz yerinde
Arabalar geçerdi bitip tükenmeyen
Beni bilmeyen…
Ben bilirdim hepsinin içinde neler geçtiðini
Yýllar arabalardan hýzlý geçti.
Þimdi ben, bir arabanýn direksiyonunda
Bilmediðim bir yerden geçerken,
Yüreðim eziliyor, biliyor musun?
Aðlayasým oluyor gecenin üçünde
Veya sen kavrulurken sýcaktan ikisinde öðlenin.
Durup daðlara taþlara haykýrasým geliyor.
‘’Ýþte durdum ben, iþte sizinleyim’’
Diyesim geliyor;
Anlýyor musun?
Arabalar geçiyor þafak vakti
Sokaklardan caddelerden
Malatya’dan, Þarkýþla’dan, Bolu daðýndan.
Ben Ankara’da ürperiyorum
Lastik seslerini dinlerken…

AHMET GÖÇER


Sosyal Medyada Paylaşın: