Zamana direndik’ de, bir zamanlar ikimiz
Yetiþtik son bahara, yýllar sonra ikimiz
Zamanýn ortasýnda, biz gülerek giderken
Yetiþtik son bahara, yýllar sonra ikimiz
Ýkimiz Hak yolunda, yolcu olmuþ giderken
Yorulduk biz bahar yaz doðru dürüst görmeden
Vardýk da son bahara, gün ufkuna düþmeden
Nedense düþünürüz, kara, kara þimdi biz.
Yine de gülemedik, vardýðýmýz noktada
Ne iþtir bilemedik, göze geldik yollarda
Beraber gittiðimiz, her cins yolun sonunda
Yorulduk Hak yolunda, gide, gide ikimiz
Ýlk önce yorgunluktan, saçlarýmýz aðardý
Bilmeden yedik içtik, göbeðimiz yaðlandý
Düz yolda yokuþlarda, dizlerimiz aðrýdý
Dünya’ ýn son deminde misafiriz þimdi biz.
Þimdi biz küs gibiyiz, yýllar sonra ikimiz
Daðýldýk odalara, bölük, pörçük hepimiz
Gülmeyi unuttuk biz, çoðaldý da derdimiz
Son demde misafiriz, bekliyoruz kapýda.
Kul Yüksel beklemekle geçirmekte zamaný
Yorulmuþ yorgun düþmüþ gide, gide yollarda
Zaman yok demektedir kalaylatmýþ kazaný
Beklerdir Azrail ‘i, yolda belde her yerde.
18 Aðustos 19
Ahmet Yüksel Þanlý er