adýmlarým hýzlanmýþtý koþarken kurumuþ bir dikene basýnca terlemiþ alnýmý silip oturmuþtum çamurlu ayaðýmý silince dikeni bulduðumu hatýrlýyorum çýkarmalý mý? öylece orada býrakmalý mý? sanki o ana dek alacaðým en riskli karar bu gibiydi
insan dikenini sever mi?
ilk battýðýnda deðil aradan geçen makul sürede cildinin arasýna yerleþip ince, siyah bir çizgiye dönüþtüðünde O, sorar ya ’’çocuktum , çýplak ayak yürürken annem ayak seslerimi duymasýn diye’’
gülümseyiþini bir öpücükle o ize hediye ettiðinde diken bile sevilir iþte...
Yolculuðun tarifi;
görmekten korktuðumuz bir diken çocukluðun patika yollarýnda durup beklemeden soluksuzca koþarken benliðimize saplanan gençliðin öteki yüzü sorgulayýþ, SES’in iç güdümü korktuklarýmýzý görmemek için savaþýmýz içimize batan þeyleri kanýksýyoruz
bir AÞK öpünce öngörmediðimiz anýlardan eski yýrtýk unutulamayan bir acýsýný bile sevebiliyor Ýnsan.
Deniz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Den(iz) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.