Annem acýlar kiþiyi güçlü kýlar derdi, Oysa ben, korkaðýn tekiydim, Bilmiyordu. Sessizce, Parmak uçlarýna basarak giden hayaller, Ve Tanrýnýn gazabýnda, Ölüyorken doðmamýþ çocuklar, Kim geri getirecek, Kim hediye edecek canýný bana, söylesene çocuk.
Yok, Aðlamayacaðým Yine güçlü insaný oynayacaðým. Yalana karýþan tüm gerçekler adýna, Bir daha dirilirsen þayet, Sana söz, bir daha þiir de yazmayacaðým.
Belki bir gün döl tutar mutluluk Hüzün karýþýp asi bir rüzgâra yok olur Ve belki ölmez artýk küçük çocuklar Anneler tutmaz yas.
Belki güneþ yeniden doðar, O zaman aydýnlýk dolar, Loþ odanýn en ücra köþesine. Bu viran þehirde, Bu viran hikâye henüz bitmedi Çocuk! Belki bir gün bizde, K i m b i l i r
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ekrem Yilmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.