Buğulu Cam

Yaðmurlu bir sonbahar günüydü.
Günlerden cumartesi ve aylardan Eylül’dü.
Aldým çayýmý, geçtim camýn önüne.
Bir kitabýn arasýna seni koydum.
Ýzlerken düþen yaðmur damlalarýný.
Ne zaman bir sayfasýný açsam kitabýn, hep seninle karþýlaþýyordum.
Ne zaman düþsem bir kitabýn derinliðine, içten içe hep seninle konuþuyordum.
Ondandýr kitaplara bunca düþkünlüðüm.
Belki de ancak bu kadar güzel rast gelebilirdik birbirimize, yeryüzünde.
Bir kitabýn 2 sayfasý arasýnda.
Ýki sayfa arasýnda yaþanan bir aþktý bu.
Süreklilik kavramýný bile yitirmiþtik seninle.
Altýný çizemezdim ben sevdiðim sözcüklerin, okuduðum kitapta sen varsýn diye.
Bir bir dokunuyordun okuduðum cümlelere.
Bir bir deðiyordun yine, yüreðime.
Odamýn içi seninle doluyordu ve ben yalnýzca seninle okuduðum cümleleri aklýma bir bir iþleyerek usulca uykuya dalýyordum. Sana dokunmadan, uzaktan, sessizce süzülüyordum gecene. Ve ben seni hep bekliyordum. Sen gelmesende olurdu benim için.
Çünkü ben bu yazdýklarýmý hep hayalimde yaþýyordum ve bu benim için büyük nimetti.
Hayallerim geniþti benim.
Bendeki seni anlatamazdý yine de.
Boynuna sarýlýp kaçmaktý istediðim.
Sana kaçmaktý bir türlü çabaladýðým þey.
Yalnýzca sarýlýp uyumak istiyordum orada.
Ama sen hep sonbahar gibiydin.
O kadar soðuktun ki, sanki sana dokunsam çatýrdayan dallar bir bir düþecekti yere. Kýrýlacaktýn sanki bu hengamenin içinde.
Ve ben elbetteki dokunmadým soðukluðuna.
Sarýldým sýmsýký yokluðuna.
Sakladým seni içimdeki kitaplarda.
Odamdaki raflarda.
Bu mutluluðun resmini bile çizmiþtim düþlerimde.
Oysa..

Sosyal Medyada Paylaşın: