Küçük,çýtý pýtý þirin cümleler kurar,
kan ter içinde kalýrdýk
kelimelerin üzerinden atlarken.
Mutluydu gamzelerimiz,
gülümsemelerle silerken terimizi.
Dünya susar, bizi dinlerdi.
Soru cümleleri olmadý soframýzda çok fazla,
olaný da gözlerimizle paylaþtýk
sen ben eksikmiþ kaygýsýndan uzak.
Hiç aç kalkmadý öznesi biz anlar.
Dünya susar, bizi izlerdi.
Söyleyemezdim sana ama,
sevmezdim yüzünü dökmüþ kara bulutlarý,
yaðmurlarý.
Yine baþlayacak gözyaþý yalnýzlýðýnýn hüzünle dansý derdim.
Elimde deðil ayrýlýðý çaðrýþtýrýrdý.
Çoktan boþanmýþtý dilimizle ayrýlýk sözcüðü oysa.
Yine de korkardým,
eli kulaðýnda bir ayrýlýðýn çat kapý gelmesinden.
Dünya susar, biz ýslanýrdýk.
Kapým çalýndý bir gün,
açtým.
Bitmeli artýk diyen bir þart cümlesi.
Ýyimser bir neden kelimesi fýrladý aðzýmdan,
yutkunarak sordu.
Bu kadar mý?
Evet sözcüðünü her zaman,
seviyor musun sorusu karþýsýndayken sevimli bulurdum.
Ýlk kez isterse ne kadar çirkin görünebileceðini de öðrendim o zaman.
Ve neden yaðmurlarý hiç sevmediðimi hatýrladým.
O gün bugündür,
dünya konuþur, ben susarým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.