İyiyim

Uðultulu bir vakitti
düþlerimi uðurlarken...
Ne akþama benziyordu,
ne de sabaha...
Zaman ne geçmiþ zamandý,
ne de gelecek zaman...
Ta kendisiydi...
Þu aný yaþýyorken býrakýyordum
intihara meyilli hayallerimi,
dipsiz uçurumlardan
sonsuz bir boþluða doðru...
Býrakýyordum hayallerimi...
Býrakýyordum...

Tenime deðen rüzgar esintisi deðildi,
etin seðirmesiydi...
Ürperiyordu her yaným...
Usulca yaðan gökkubbenin karlarý,
bütün çehremi derin gizlere boðuyordu...
Yollar bile yol deðildi,
sanki ayrýlýðýn iç çekiþleriydi...
Ay ýþýðýnýn topraða yansýmasý
aðaçlarý titretiyor,
ve dalýndan düþen her yaprak,
adeta sigaramýn külleri gibi
etrafa daðýlýyordu...
Sanki piþmanlýkla minnetin
harmanýydý her yer...
Harmanýydý...

Acýlarým výz geliyordu artýk...
Küçük bir kulak çýnlamasý,
ve toz pembe hayallerim
yok oluyordu gözlerimde...
Ne kadar uzun,
ne kadar maðrur,
ve ne kadar buðulu olursa olsun,
hiçbir nefes,
rüzgarýn camlara çizdiði resimleri
silemiyordu...
Ya da ben öyle hissediyordum...
Açýkçasý;
gidiþinle yarým býraktýðýn herþey,
sanki tamamlýyordu kendini...
Sensizlik...
Sensizlik o kadar zor olmasa gerek...
Zor olmasa...

Yalnýzlýk bütün herþeyin ben olduðu
bir ruh alemine sokuyordu beni...
Küçük bir çocuk gibi...
Küçük bir çocuðun kalbi gibiydi kalbim..
Güneþ yanýðý...
Sanki bulutlar oyalar iþliyordu topraða.
Bir lambanýn ýþýðý gibi
aydýnlatsamda etrafýmý,
ýþýðýmýn gölgesi acýlarýmla doluydu...
Ama geçecek...
Biliyorum...
Yalnýzlýk eski bir defter,
ve ben yalnýzým...
Evet...
Sensizim ve mutsuzum belki...
Ama iyiyim...
Ýyiyim...
Ýyi...

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: