Geri dönme

Sessiz...
Issýz...
Yalnýz bir gecenin sabahýnda...
Kendimi zor attým,
kimsesiz ve yetim kalmýþ
bu boþ sokaklara...
Sadece kaldýrýmlar var etrafýmda...
Bomboþ kaldýrýmlar...
Arkadaþ oluyorlar,
bu yorgun ve bitkin düþmüþ ayaklarýma...
Arkadaþ oluyorlar,
boþ kaldýrýmlar...

Çaresizce düþünürken geleceðimi...
Öylece yürüyorum bilinmezliklere doðru..
Sonumu görmeden,
nedendir diye sormadan,
bilmeden...
Sadece yürüyorum...

Öyle güzel ki gökyüzü,
seyrine kapýlýyorum...
Ve kendimi sahil kenarýnda
bir bankta otururken buluyorum...
Sessizce,
denizin sessizliðini dinlerken
içim huzurla doluyor...
Huzurla...

Martý sesleri birden,
denizin sessizliðini etrafa daðýtýyor...
Ve akabinde bir gemi yanaþýyor limana...
Fýrtýnalý bir yolculuktan dönmüþ gibi
harap...
Bitmiþ halde...
Demir atýyor,
sanki son seferini yapmýþcasýna...
Sanki son nefesini verircesine,
demir atýyor limana...

Ve içimde bir korku beliriyor...
Yokluðun düþüyor aklýma yine...
Boðazýmda bir düðüm...
Anlýyorum ki...
O gemiden bir farkým yok benim...
Sanki son seferimi yapmýþ,
ve son nefesimi vermiþim gibi...

Ah be sevgili...
Senmisin beni bu bilimezliklere iten...
Senmisin kalbime kelepçeyi vurupta,
arkana bile dönüp bakmadan giden...
Ben ki þimdi;
Yetim kalmýþ duygularýmla baþ baþa,
Mühürlenmiþ kalbimle savaþa savaþa,
içimden cenazeni kaldýrsamda tek baþýma,
yok artýk yok hayalin bile aklýmda...
Son verdim sensizlik rüzgarlarýna...
Son verdim artýk her satýr baþýma
seni koymaya...
Son verdim ulan son verdim,
adýný bile anmaya...
Son verdim...

Bana inansanda...
Ýnanmasanda...
Dönme artýk ulan git...
Git yelken aç kendi yeni sevdalarýna...
Unut beni...
Düþünme...
Yok ettiðin bu þehre geri dönme...
Kurþun yarasý gözlerinle,
yeni cesetler bul kendine...
Bir daha sakýn geri dönme...
Dönme ulan dönme...
Geri dönme...

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: