yine hýrçýn hýrçýn esiyor rüzgarýn
yanaðýmý yalayarak tutunaksýz yapraklara
gecelerin daha sýcaktýr biliyor muydun
ah Elaziz bu ýþýklarýn
gözlerimi kamaþtýrýyor
terleyen asfaltlý yollarýnda yakamozlar
caddelerinde yorgunluk
yokuþlarýnda kaldým halsiz
bu gece ayrýlýyorum senden
sorgusuz sualsiz
gidiyorum Elaziz...
bir daha görürmüyüm seni çýplak gözle
yanar mýyým sýcaðýnda
gök þahit
kaç baharý üfledik pencereden beraber
Harput’ta eriyen karýn izlediði yoldan
gelip geçenleri izledik
bir tuhafým bugün
bir þey tutuyor beni tam þu kalbimin üstünden
sýkýyor da sýkýyor
tüttürdük dumanýmýzý bunca zaman
ateþsiz
bilmem farkýnda mýsýn
gidiyorum Elaziz...
varlýðýmý hissettirmedim
gidiþim sakin olur
beni hatýrlama n’olur
ben seni bildiðim kadar
sen beni bilmiyorsun
olsun
inerse bir gün gökyüzünden ömrü uzun kargalar
sayfalara iþlediðim þiirler okunsun
bilmezsin kaç sabaha seslerinde uyandýðýmý
suskun
dört baharým burada giz
býraktýðým sadece kalemlerden iz
beþinci bahara doðru
gidiyorum Elaziz...
þimdi gidiyorum baharýn peþinden
kaçan ben deðilim
kovalayaným da yok zaten
yollarýnda volta attýðým þehir
sýcaklýðýn bitmesin
sensizdim doðduðumda
yine kalabilirim sensiz
hoþça kal Elaziz...